ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΣΠΙΘΕΣ

Η Σπίθα υπήρξε μια ιδέα που επηρέασε τον Λαό μας γρηγορότερα και πλατύτερα απ' ό,τι περιμέναμε, σε σημείο που να εκπλαγούμε κι εμείς οι ίδιοι και να βρεθούμε ουσιαστικά απροετοίμαστοι μπροστά στα τεράστια προβλήματα που έθετε η οργανωτική ανάγκη για μια αρχική και στοιχειώδη έστω ενιαιοποίηση-μορφοποίηση της Κίνησης αυτής.

Όπως δήλωσα, ξεκινώντας την ομιλία μου την 1η του Δεκέμβρη του 2010, πρόθεσή μου δεν ήταν να κάνω κόμμα ή κίνημα οργανωμένο αλλά να δημιουργήσω μια Κίνηση Ιδεών και Προβληματισμού.

Σας διαβεβαιώ ότι την απόφαση την πήρα εντελώς μόνος, μιας και το σύνολο των παλιών μου συντρόφων-συναγωνιστών-φίλων, ακόμα και γνωστών, είχαν πολιτικά τοποθετηθεί οριστικά εδώ κι εκεί απορρίπτοντας εκ των προτέρων κάθε νέα άποψη. Έσπευσα όμως να σας προειδοποιήσω, ότι το «πείραμα» που προτείνω για τη δημιουργία ενός κινήματος από τη βάση του Λαού γίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία των λαϊκών κινημάτων και επομένως οι δυσκολίες που θα συναντήσει θα είναι πολλές και απρόβλεπτες.

Πολλοί, πάρα πολλοί, έσπευσαν να δημιουργήσουν Σπίθες κι αμέσως μετά δεν ήξεραν τι να τις κάνουν, δεδομένου ότι δεν υπήρχε γι' αυτούς -όπως συνήθως γίνεται- ετοιμοπαράδοτη «μασημένη τροφή» ούτε «διορισμένοι» κομισσάριοι για να τους πουν πώς θα σκεφτούν, πώς θα μιλήσουν, πώς θα αποφασίσουν, θα κινηθούν και θα υπάρξουν.

Άλλοι πάλι, που όπως φαίνεται προέρχονται από κόμματα της αριστεράς, επομένως έχουν εμπειρίες (θα τις αποκαλούσα «της μασημένης τροφής»), θέλησαν να φτάσουν μονομιάς στο άλλο άκρο: δηλαδή της απόλυτης «απελευθέρωσης» από οποιαδήποτε ιδέα κεντρικής γραμμής (εν προκειμένω της δικής μου παρουσίας) με την ανακήρυξη της Σπίθας σε αυτόνομη πολιτική μονάδα που χαράζει αυτοτελώς την πολιτική της πορεία σύμφωνα με τις αποφάσεις των μελών της.

Ένα τρίτο φαινόμενο υπήρξε η δημιουργία Σπιθών κατευθυνόμενων από τα γνωστά «κέντρα», με σκοπό να επιφέρουν σύγχυση και αποπροσανατολισμό και να δημιουργήσουν διαλυτικά φαινόμενα με στόχο την τελική διάλυσή μας από τη στιγμή που διαπίστωσαν ότι η Κίνησή μας αποτελεί κίνδυνο γι' αυτούς.

Το πόσο επικίνδυνοι είμαστε πραγματικά γι' αυτούς, φαίνεται καθαρά από την γενικότερη στάση της Εξουσίας και του Συστήματος απέναντί μας που μέσα στον αιφνιδιασμό και στον πανικό τους επιλέξανε την πολιτική της απόλυτης αποσιώπησης -σαν να μην υπάρχουμε- με τον εξοβελισμό μας από τα ΜΜΕ και την απουσία κάθε δημόσιας αντιπαράθεσης μαζί μας.

Στη συνέχεια άρχισε οργανωμένα η στοχοποίησή μου από τους γνωστούς κύκλους και η απόπειρα εκμηδενισμού των ιδεών-προτάσεών μου, επειδή ακριβώς εγνώριζαν καλά, ότι αυτές ακριβώς οι ιδέες, όπως τις εξέθεσα στις πέντε ομιλίες μου, ήταν η αιτία για την συσπείρωση τόσων χιλιάδων πολιτών μέσα στις Σπίθες.

Σας δηλώνω ότι εξακολουθώ να είμαι μόνος, με μοναδικό μου στήριγμα τις ιδέες που εξέθεσα έως τώρα δημόσια. Όταν λέω «μόνος», εννοώ ότι δεν έχω και δεν θέλω να έχω τον παραμικρό «μηχανισμό», δεδομένου ότι πιστεύω ότι κανείς δεν έχει ως σήμερα γνωρίσει καλλίτερα από μένα το τι σημαίνει «μηχανισμός», όπως και κανείς δεν τον έχει υποστεί και καταγγείλει όσο εγώ.

Ιατρόπουλος προς Παπανδρέου: «Φύγε, ΤΩΡΑ!»

Posted by Κωνσταντίνος Μάρτιος 18, 2011

• Ανοιχτή προ-ειδο-ποίηση του Δημήτρη Ιατρόπουλου, ως συμμετοχή στην Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης

Αυτά τα σύννεφα είναι δικά μας, και τα ποτάμια αυτής της χώρας και τα δέντρα. Και όλα τα κορίτσια και τα αγόρια και τα πουλιά.

Κι αν σου λέω για τα σύννεφα, έχουμε δικό μας ουρανό εμείς, δικό μας άνεμο, δικούς μας αστρικούς αρχηγούς, δικές μας παρουσίες και οπτασίες.

Έχουμε δική μας ιστορία, το κατάλαβες;

Μέσα στο δικό σου διαβατήριο όμως, κοιμάται ένα ψεύτικο όνομα, μια ληστευμένη φυσιογνωμία, ένα ξένο παράρτημα ζωής.

Φύγε λοιπόν τώρα, φύγε! Δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Εμείς όταν ανασαίνουμε μιλάμε με τους καιρούς και τα χρόνια. Κι όταν κοιταζόμαστε, «βλέπουμε» κιόλας, ο ένας τον άλλο.

Στα δικά μας τα χώματα, κυκλοφορεί μια Ιδέα που δεν πεθαίνει, δεν αλλάζει, δεν υπόκειται σε νόμους, δε μπαίνει σε διατάξεις, δεν μετατρέπεται σε εγκυκλίους.

Κι αυτό που εμείς ονομάζουμε Λόγο Τιμής, είναι δικό μας απόκτημα, διαχρονική κατάκτηση, εμείς εδώ φίλε, έχουμε πληρώσει με πολύ αίμα αυτά τα σύνορα, αυτή τη σημαία, είμαστε νοικοκυραίοι, είμαστε νοματαίοι.

Ξέρεις από πού έρχεται η λέξη; Από το «ονοματαίος». Που σημαίνει νοικοκύρης με όνομα, άνθρωπος με βάση και ουσία.

Και πάνω απ όλα, αφεντικό της γης του και των προγόνων του.

Και πάνω απ τα άλλα, κτήτορας, ιδιοκτήτης κι όχι ενοικιαστής, του ιστορικού του χρόνου.

Εσύ δεν μας κάνεις. Δε μιλάς κανονικά, τη σπουδαία πολυδύναμη γλώσσα μας.

Δεν ταιριάζεις με τα χνώτα μας, είσαι ξένος.

Και αυτά τα παραμύθια τώρα, ότι δεν υπάρχουν ξένοι πάνω στη Γη κι ότι όλοι είμαστε ίδιοι, να τα φορέσεις στα δικά σου παιδιά, όχι στα δικά μας, τ’ ακούς;

Πάνω στη Γη, είμαστε όλοι άνθρωποι, είμαστε Παρόμοιοι, αλλά δεν είμαστε Ίδιοι.

Μην κάνεις αστεία με τη γλώσσα μας γιατί είναι η σπουδαιότερη πάνω στον πλανήτη και καθαρίζει τις έννοιες και δίνει όνομα στα πράγματα και στις ιδέες, και φιλοξενεί ιδανικά και ποτίζει το Πνεύμα.

Όλα εδώ μέσα είναι κόκκινα από το αίμα που αιώνες τώρα χύνουμε για να στήσουμε και να στηρίξουμε αυτή την πατρίδα.

Όλα εδώ μέσα είναι γαλανά από τον καθαρό μας ουρανό.

Όλα εδώ μέσα είναι πράσινα από τα πανάρχαια δέντρα μας.

Όλα εδώ μέσα είναι μπλε από την αθάνατη, τη δικιά μας θάλασσα.

Όλα εδώ μέσα είναι μαβιά από το χρώμα των υπέροχων δειλινών μας.

Όλα εδώ μέσα είναι κίτρινα από τις θεϊκές μαργαρίτες και τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα μας.

Όλα εδώ μέσα είναι λευκά απ τα ασβεστωμένα σοκάκια και τα παραθυρόφυλλα των νησιών μας.

Κι ήρθες εσύ, να μας φέρεις το ΜΑΥΡΟ!

Φύγε, δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Γύρνα εκεί που γεννήθηκες. Έχεις κι εσύ πατρίδα, τη σεβόμαστε, δεν ήρθαμε εκεί να στη διαλύσουμε, να την ξεπουλήσουμε, να την σβήσουμε απ το χάρτη των Εθνών, των Λαών και των Ηπείρων.

Εσύ όμως ήρθες εδώ και παριστάνεις τον δικό μας χωρίς να είσαι. Λες ψέματα, δεν μας μοιάζεις, δεν μας ταιριάζεις. Φύγε, φύγε τώρα!

Είχαμε θεσπέσια δάση, φυτεμένα απ τα μαγικά χέρια των Θεών μας εδώ και χιλιάδες χιλιάδων χρόνια. Και μας τα κάψανε αυτοί που σε έστειλαν για να διαλύσεις τη χώρα μας.

Έχουμε αθάνατα, πανέμορφα νησιά. Κι ήρθες εσύ και αρχίσανε οι ψυχοπαθείς εχθροί του τόπου μας να ζητάνε τα νησιά μας, να τα τυλίξουνε σε μια κόλλα χαρτί, σ ένα ψευτοσυμβόλαιο, να τα κάνουν τραπουλόχαρτα των τοκογλύφων φίλων σου και των προστατών σου.

Έχουμε το λαό μας, να δουλεύει και να χαίρεται τον ήλιο του, τις παρέες του, τα έθιμά του, τις παραδόσεις του, τις ανθρώπινες σχέσεις του, την επαφή του με τη χρυσή παλέτα της ιστορίας του.

«Με Ποσειδώνα κι ΄Αη Νικόλα στην αρμύρα,
ίδιο καράβι, ίδια ρότα, ίδια μοίρα».

Εδώ το Πάσχα, το λέμε Λαμπρή, εδώ μαζί με τον Ιησού ανασταίνεται και η Περσεφόνη, εδώ η Ανάσταση είναι το άλλο πρόσωπο της Άνοιξης, εδώ οι Ποιητές μας, δίδαξαν στην υπόλοιπη ανθρωπότητα τη διαφορά και την απόσταση ανάμεσα στο «βρίσκομαι», στο «είμαι» και στο «υπάρχω».

Κι ήρθες εσύ να τα διαλύσεις όλα, να τα ξεπουλήσεις όλα, να τα σβήσεις απ το χάρτη των Εθνών, των Λαών και των Ηπείρων.

Το ξέρουμε δεν είσαι μόνος σου, αυτοί που σε στείλανε, σου ετοίμασαν και την προίκα σου στον τόπο μας εδώ και χρόνια.

Και μαζί σου, στείλανε και αρμαθιές, ασκέρια, ομάδες από δικούς σου που ψευτομιλάνε κι αυτοί τη γλώσσα μας, όπως όλοι οι υπάλληλοι κάθε υπηρεσίας.

Όσο για τους άλλους, τους δικούς μας, τους Εφιάλτες, τους ΠηλιοΓούσηδες, τους Νενέκους, αυτούς, όση δύναμη κι αν νομίσουν πως έχουν, όση εξουσία κι αν έχουν αγοράσει με τα λεφτά του δικού μας ιδρώτα, ξέρουμε καλά, τι θα τους κάνουμε.

Έχουμε μεγάλη εμπειρία σε τέτοια θέματα, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ξέρεις...

Εσύ κοίταξε τον εαυτό σου μονάχα, τίποτε άλλο. Και φύγε. Φύγε τώρα. Δεν είσαι δικός μας.

Δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Μη νομίσεις ότι θα τα καταφέρεις με τίποτε μισθοφόρους. Μας έχει ξανατύχει. Και τους περάσαμε απ τη μηχανή του κιμά.

Μην πιστέψεις ότι θα σε αφήσουμε να πουλήσεις την πατρίδα μας. Μην ξεγελαστείς ότι έχεις κάποια δύναμη.

Τίποτε εδώ μέσα δεν σου ανήκει. Ούτε ο Στρατός Μας, ούτε το Ναυτικό Μας, ούτε η Αεροπορία Μας, ούτε το Λιμενικό Μας, ούτε η Αστυνομία Μας, ούτε η Πυροσβεστική Μας, κατάλαβες;

Φύγε τώρα, δεν είσαι δικός μας, άδειασέ μας τη γωνιά, δεν σε θέλουμε.

Φύγε όσο είναι καιρός. Νιώσε το, μέσα στο όποιο μυαλό σου. Για να μην το νιώσεις στο πετσί σου.

Φύγε από δω. Δεν σε θεωρώ προδότη. Είσαι καλός πατριώτης. Υπηρετείς την πατρίδα σου κι εσύ, όπως κι εγώ, αυτή τη στιγμή. Είμαστε κι οι δυό πατριώτες.

Αλλά σε διαφορετική πατρίδα ο καθένας…

Φύγε λοιπόν, τώρα, όσο είναι καιρός...

Φτάνει με σένα. Για τους «άλλους» θα φροντίσουμε εμείς. Μην ανακατεύεσαι στα δικά μας πράγματα..

Φύγε, ΤΩΡΑ!

Tα ΤΥΜΠΑΝΑ του ΠΟΛΕΜΟΥ.........

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ [ 7 /ΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ]

Δύο τύμπανα και οι φωνές τριών εικοσάρηδων είναι αρκετά για τη δημιουργία μιας μινιμαλιστικής και επίφοβης μουσικής, που στολίζει κοφτούς -σαν συνθήματα- στίχους. Με αυτόν τον ήχο, οι Agitators, ένα τρίο από τη Βρετανία, φιλοδοξεί να γίνει το συγκρότημα που θα εκφράσει την οργή των συνομηλίκων τους.

Οι φοιτητικές διαδηλώσεις ενάντια στον τριπλασιασμό των διδάκτρων που έγιναν τον Νοέμβριο στο Λονδίνο και κατέληξαν σε καταστροφές στο κέντρο της πρωτεύουσας και σε βίαιες συγκρούσεις με τις δυνάμεις της τάξης, ήταν καθοριστικές για την πορεία των Agitators. Γι' αυτούς, όπως και για τους φοιτητές που βγήκαν στους δρόμους, η εποχή απαιτεί πια έναν νέο ήχο. Οπότε το τρίο προσφέρει αυτό το γυμνό πολεμικό γκόσπελ, όπου υπάρχουν μόνο τα τύμπανα και μια φωνή που μιλάει ενάντια στην οικονομική ύφεση και τους πρωταίτιους της κρίσης.
Οι Agitator, που προσφέρουν και τα πρώτα τραγούδια τους στο Myspace (www. myspace.com/theagitatormusic), πλησιάζουν το πολιτικό τραγούδι με μια νέα φιλοσοφία. «Θέλω να γράψω τραγούδια που να αντανακλούν τη σημερινή κατάσταση» εξηγεί στις συνεντεύξεις του ο τραγουδιστής Ντέρεκ Μέινς. «Πιστεύω ότι δεν έχει ακόμα γεννηθεί μια μουσική που να συνοψίζει μέσα σε ένα τραγούδι την απόγνωση που νιώθουν οι νέοι τώρα, καθώς όλοι φαίνονται να καταπιέζονται από τράπεζες και κυβερνήσεις και κανείς δεν έχει το κουράγιο να σταθεί και να πει ότι όλο το σύστημα είναι αποτυχημένο».
Ετσι κι αλλιώς, κάθε γενιά επένδυε με τη δική της μουσική τη διαμαρτυρία της ενάντια στην εξουσία. Τη δεκαετία του '60 αρκούσαν η ποίηση και μια ακουστική κιθάρα, όπως έδειξε ο Ντίλαν. Τα επόμενα χρόνια τη σκυτάλη πήραν η φανκ και η σόουλ, στρατευμένες στα κινήματα για τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Ακολούθησε το πανκ, που με το σύνθημα «κάντο μόνος σου» έδωσε σε μια γενιά που μεγάλωνε στη σκιά των νεοφιλελεύθερων πειραμάτων, τη δυνατότητα να εξαπολύσει την απελπισία της με έναν κακότεχνο, απελευθερωτικό θόρυβο. Ενώ το χιπ χοπ που γεννήθηκε στα γκέτο των μαύρων έγινε το ιδανικό όπλο, εξαιτίας της αμεσότητας των πολιτικών και κοινωνικών μηνυμάτων που έσπερνε.
Ομως τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, από τον τυφώνα του μέταλ ραπ μέχρι το υβρίδιο της πανκ ελεκτρόνικα, όλα μοιάζουν παρωχημένα. Γι' αυτό και πολλοί νεαροί Βρετανοί στρέφονται σε ένα πρωτόλειο μουσικό ιδίωμα που θυμίζει τα μουρμουρητά μπλουζ στα βαμβακοχώραφα του αμερικανικού Νότου, αλλά αποκτά μια ξεχωριστή ενέργεια καθώς ενώνεται με ένα ρυθμό εμβατηρίου στα τύμπανα. Από την άλλη, είναι και ζήτημα πρακτικής. «Η μουσική πρέπει να είναι τόσο ριζοσπαστική όσο οι στίχοι σου», όπως το θέτει ο Μέινς. «Το σχήμα των τεσσάρων μουσικών με ντραμς, μπάσο και κιθάρες έχει πια μια ιστορία μισού αιώνα. Και από την άλλη, οι φωνές και τα τύμπανα είναι κάτι που μπορείς να το στήσεις παντού, σε μια πορεία, σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, ή ακόμα και πίσω από ένα οδόφραγμα».
Τα τύμπανα και οι φωνές ως όπλο δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στη μουσική σκηνή. Ο Μέινς αναφέρει ως έμπνευσή του τους πρώτους δίσκους των Public Enemy με τον λιτό χιπ χοπ ρυθμό. Ομως οι Last Poets ήταν οι μαύροι μουσικοί που, επηρεασμένοι από το κήρυγμα του Μάλκολμ Χ, πήραν τα κρουστά και βγήκαν στους δρόμους του Χάρλεμ το 1968. Αυτοί είχαν συνειδητοποιήσει ότι για να διαδώσεις ανατρεπτικές ιδέες, αρκεί η φωνή σου και ο ρυθμός των τυμπάνων που θύμιζε τζαζ αυτοσχεδιασμούς.
Τη δική τους πρόταση ακολούθησαν και ορχήστρες σαν την Infernal Noise Brigade. Μια ομάδα κρουστών που γεννήθηκε στη «μάχη» του Σιάτλ το 1999, όταν πρώτη φορά οι αντίπαλοι της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας οργανώθηκαν σε πορείες και καθιστικές διαμαρτυρίες απέναντι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα. Η Infernal Noise Brigade ήταν οι τυμπανιστές που έδιναν τον ρυθμό σε αυτόν τον πολύχρωμο στρατό των διαδηλωτών που ακολουθούσε και προσπαθούσε να διαλύσει τις συσκέψεις αυτών των οργανισμών, από την Πόλη του Μεξικού ώς την Πράγα και τη Γένοβα.
Οι Agitators είναι οι επίγονοί τους. Είναι οι τωρινοί ποιητές των δρόμων που θέλουν να ντύσουν τους στίχους διαμαρτυρίας με απειλητικούς ρυθμούς στα τύμπανα και θέλουν να φτιάξουν μουσική «που να έχει ένα νόημα για τον κόσμο». Γιατί όπως λένε οι στίχοι του «Get Ready», τώρα που «το σύστημα απέτυχε, ήρθε ο καιρός οι άνθρωποι να δώσουν λύση, να αλλάξουν την κατάσταση». 7