Δύο τύμπανα και οι φωνές τριών εικοσάρηδων είναι αρκετά για τη δημιουργία μιας μινιμαλιστικής και επίφοβης μουσικής, που στολίζει κοφτούς -σαν συνθήματα- στίχους. Με αυτόν τον ήχο, οι Agitators, ένα τρίο από τη Βρετανία, φιλοδοξεί να γίνει το συγκρότημα που θα εκφράσει την οργή των συνομηλίκων τους.
Οι φοιτητικές διαδηλώσεις ενάντια στον τριπλασιασμό των διδάκτρων που έγιναν τον Νοέμβριο στο Λονδίνο και κατέληξαν σε καταστροφές στο κέντρο της πρωτεύουσας και σε βίαιες συγκρούσεις με τις δυνάμεις της τάξης, ήταν καθοριστικές για την πορεία των Agitators. Γι' αυτούς, όπως και για τους φοιτητές που βγήκαν στους δρόμους, η εποχή απαιτεί πια έναν νέο ήχο. Οπότε το τρίο προσφέρει αυτό το γυμνό πολεμικό γκόσπελ, όπου υπάρχουν μόνο τα τύμπανα και μια φωνή που μιλάει ενάντια στην οικονομική ύφεση και τους πρωταίτιους της κρίσης. Οι Agitator, που προσφέρουν και τα πρώτα τραγούδια τους στο Myspace (www. myspace.com/theagitatormusic), πλησιάζουν το πολιτικό τραγούδι με μια νέα φιλοσοφία. «Θέλω να γράψω τραγούδια που να αντανακλούν τη σημερινή κατάσταση» εξηγεί στις συνεντεύξεις του ο τραγουδιστής Ντέρεκ Μέινς. «Πιστεύω ότι δεν έχει ακόμα γεννηθεί μια μουσική που να συνοψίζει μέσα σε ένα τραγούδι την απόγνωση που νιώθουν οι νέοι τώρα, καθώς όλοι φαίνονται να καταπιέζονται από τράπεζες και κυβερνήσεις και κανείς δεν έχει το κουράγιο να σταθεί και να πει ότι όλο το σύστημα είναι αποτυχημένο».
Ετσι κι αλλιώς, κάθε γενιά επένδυε με τη δική της μουσική τη διαμαρτυρία της ενάντια στην εξουσία. Τη δεκαετία του '60 αρκούσαν η ποίηση και μια ακουστική κιθάρα, όπως έδειξε ο Ντίλαν. Τα επόμενα χρόνια τη σκυτάλη πήραν η φανκ και η σόουλ, στρατευμένες στα κινήματα για τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Ακολούθησε το πανκ, που με το σύνθημα «κάντο μόνος σου» έδωσε σε μια γενιά που μεγάλωνε στη σκιά των νεοφιλελεύθερων πειραμάτων, τη δυνατότητα να εξαπολύσει την απελπισία της με έναν κακότεχνο, απελευθερωτικό θόρυβο. Ενώ το χιπ χοπ που γεννήθηκε στα γκέτο των μαύρων έγινε το ιδανικό όπλο, εξαιτίας της αμεσότητας των πολιτικών και κοινωνικών μηνυμάτων που έσπερνε.
Ομως τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, από τον τυφώνα του μέταλ ραπ μέχρι το υβρίδιο της πανκ ελεκτρόνικα, όλα μοιάζουν παρωχημένα. Γι' αυτό και πολλοί νεαροί Βρετανοί στρέφονται σε ένα πρωτόλειο μουσικό ιδίωμα που θυμίζει τα μουρμουρητά μπλουζ στα βαμβακοχώραφα του αμερικανικού Νότου, αλλά αποκτά μια ξεχωριστή ενέργεια καθώς ενώνεται με ένα ρυθμό εμβατηρίου στα τύμπανα. Από την άλλη, είναι και ζήτημα πρακτικής. «Η μουσική πρέπει να είναι τόσο ριζοσπαστική όσο οι στίχοι σου», όπως το θέτει ο Μέινς. «Το σχήμα των τεσσάρων μουσικών με ντραμς, μπάσο και κιθάρες έχει πια μια ιστορία μισού αιώνα. Και από την άλλη, οι φωνές και τα τύμπανα είναι κάτι που μπορείς να το στήσεις παντού, σε μια πορεία, σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας, ή ακόμα και πίσω από ένα οδόφραγμα».
Τα τύμπανα και οι φωνές ως όπλο δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στη μουσική σκηνή. Ο Μέινς αναφέρει ως έμπνευσή του τους πρώτους δίσκους των Public Enemy με τον λιτό χιπ χοπ ρυθμό. Ομως οι Last Poets ήταν οι μαύροι μουσικοί που, επηρεασμένοι από το κήρυγμα του Μάλκολμ Χ, πήραν τα κρουστά και βγήκαν στους δρόμους του Χάρλεμ το 1968. Αυτοί είχαν συνειδητοποιήσει ότι για να διαδώσεις ανατρεπτικές ιδέες, αρκεί η φωνή σου και ο ρυθμός των τυμπάνων που θύμιζε τζαζ αυτοσχεδιασμούς.
Τη δική τους πρόταση ακολούθησαν και ορχήστρες σαν την Infernal Noise Brigade. Μια ομάδα κρουστών που γεννήθηκε στη «μάχη» του Σιάτλ το 1999, όταν πρώτη φορά οι αντίπαλοι της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας οργανώθηκαν σε πορείες και καθιστικές διαμαρτυρίες απέναντι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα. Η Infernal Noise Brigade ήταν οι τυμπανιστές που έδιναν τον ρυθμό σε αυτόν τον πολύχρωμο στρατό των διαδηλωτών που ακολουθούσε και προσπαθούσε να διαλύσει τις συσκέψεις αυτών των οργανισμών, από την Πόλη του Μεξικού ώς την Πράγα και τη Γένοβα.
Οι Agitators είναι οι επίγονοί τους. Είναι οι τωρινοί ποιητές των δρόμων που θέλουν να ντύσουν τους στίχους διαμαρτυρίας με απειλητικούς ρυθμούς στα τύμπανα και θέλουν να φτιάξουν μουσική «που να έχει ένα νόημα για τον κόσμο». Γιατί όπως λένε οι στίχοι του «Get Ready», τώρα που «το σύστημα απέτυχε, ήρθε ο καιρός οι άνθρωποι να δώσουν λύση, να αλλάξουν την κατάσταση». 7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου